vleugelmoer

"En nu maar hopen dat het vannacht niet gaat regenen..."

Dat dacht ik gisteravond voordat ik naar bed ging. Buiten op het balkon lag mijn nieuwe tafelblad in de hoogglans en de verf was nog niet droog. Zuchtend had ik tien minuten naar de lucht staan staren, had de wolken aan zien komen maar ik hoopte dat ze over zouden drijven. Ik was bijna in slaap toen ik de eerste druppels hoorde.

'VERDOMME!!'

Wetend dat ik er nu toch niets meer aan kon doen heb ik me omgedraaid en me naar dromenland begeven.

Vanmorgen stond ik zuchtend met een kop koffie boven mijn tafelblad en constateerde dat mijn schilderwerk van gisteravond verpest was. Het moet over. Daar kan ik me nu echter niet toe zetten, dus besluit ik het onderstel van de tafel eerst onder handen te nemen. 

Ik begin met schuren, eerst de grote vlakken met de elektrische vlakschuurmachine en vervolgens de poten een voor een met de hand. Fijn werk. Je wordt er vies van en ziet direct resultaat, heerlijk.

Omdat ik het fiasco van gisteravond wil voorkomen besluit ik het onderste deel van de tafel binnen te gaan verven. Het is een oude houten tafel en als ik de poten eraan wil zetten zie ik dat ze bevestigd moeten worden met vleugelmoeren. Ik sta een tijdje met de moer in mijn hand en bestudeer hem van alle kanten. Wat een mooi ding eigenlijk zo'n vleugelmoer, en wat was het lang geleden dat ik er een gezien had! 

Plots een flits uit mijn kindertijd. In de tijd dat mijn moeder ons nog voorlas uit prentenboeken: Graskikkers!  Verbaasd kijk ik naar de moer, en vraag me af waarom ik juist nu aan dat boek moet denken. En dan komt het allemaal terug. 

Het boek heet Helemaal verkikkerd en gaat over een jongetje die vriendschap sluit met graskikkers. Deze grappige beestjes, die daadwerkelijk gras op hun rug hebben, nemen de jongen mee naar hun land. Daar ontmoet hij een uitvinder die nog een laatste onderdeel nodig heeft voor de vliegmachine (als ik het me goed herinner) die hij aan het bouwen is. De jongen heeft van alles in zijn zakken: knopen, een luciferdoosje... EN een VLEUGELMOER!! Laat dat nu net het onderdeel zijn dat de uitvinder nodig heeft. De jongen wordt door de uitvinder naar huis gebracht en de graskikkers mogen van zijn ouders nog vaak komen spelen. 

Ik draai de vier vleugelmoeren voorzichtig aan, met eerbied bijna, want objecten die zulke prachtige herinneringen naar boven kunnen halen, daar ben ik graag voorzichtig mee.